Rozdział pierwszy

-Carmen, wstawaj! To będzie piękny dzień! – Usłyszałam krzyki mojego brata lecącego na moje łóżko.

-Spadaj.. – powiedziałam nie podnosząc twarzy z poduszki

-No weź! Nie bądź pesymistką! – skoczył na mnie

-Bierz te grubą dupę ze mnie! – zepchnęłam go

-Patrz jaka jest cudowna pogoda! – wskazał na okno.

Miał rację. W Wielkiej Brytanii rzadko kiedy jest słońce. Przeciągnęłam się i ponownie opadłam na poduszkę, która wołała mnie bym powróciła do niej.

-Nie próbuj spać! – potrząsnął mną Harry

-Co ci tak zależy na tym żebym wstała?

-Bo.. – zaczął budując napięcie – Dzisiaj chciałbym spędzić z tobą dzień.

Popatrzyłam na niego krzywo.

-Wczoraj zaczął się najpiękniejszy okres mojego życia. Chciałbym byś jako moja jedyna siostra cieszyła się nim razem ze mną… - ściszył głos

Wstałam z łóżka i podeszłam do szafy. Otworzyłam ją i nagle ode chciało mi się gdziekolwiek iść.

-Co mamy w planach? Bo nie wiem co założyć..

-Na pewno idziemy na zakupy, bo pojutrze będą nagrywać o mnie materiał i musimy jakoś wyglądać. 

-Mhm.. – mruknęłam przygryzając wargę.

Wyjrzałam jeszcze raz przez okno i postanowiłam wziąć krótkie spodenki, trampki i luźną koszulkę, a na to bluzę.  

Doprowadzenie się do stanu używalności zajęło mi około czterdzieści minut. Udzielił mi się humor brata i radośnie zbiegłam po schodach.

Ojczym wyjrzał zza gazety i zaśmiał się.

-Kochanie co te dzieci dzisiaj takie radosne?

Mama tylko się zaśmiała i położyła kanapki na stole w jadalni.

Gdy całą rodziną zjedliśmy śniadanie, Harry wziął samochód mamy i pojechaliśmy na zakupy.

Przechadzając się alejkami galerii handlowej wybraliśmy kilka rzeczy, które ostatecznie kupiliśmy.

-Będzie ci przeszkadzać jak Tonie do nas dołączy? – spojrzałam na brata znad komórki

-Nie.. jestem przyzwyczajony że ciągle jest u nas w domu.. – wywrócił oczami

-No już nie przesadzaj.. – wykrzywiłam się

Poszliśmy do kawiarenki na parterze centrum handlowego i zajęliśmy trzyosobowy stolik. Zamówiliśmy lody i czekaliśmy na moją przyjaciółkę.

Tonie, oficjalniej Antonie. To taka moja przybrana siostra. Spędzamy ze sobą praktycznie całe dnie. Tonie ma się ku Harremu, jednak jego zainteresowanie w stosunku do niej jest nikłe.

Moja w tym głowa żeby przejrzał na oczy i zauważył jak świetną dziewczyną jest drobna, wiecznie uśmiechnięta brunetka.

Pomiędzy zabieganymi ludźmi zauważyłam zamyśloną nastolatkę z dużymi słuchawkami na głowie, która gdy tylko nas zobaczyła szeroko się uśmiechnęła.

-Przepraszam za spóźnienie – powiedziała siadając na jedynym wolnym miejscu. – Jak tam u was? – zapytała spoglądając raz na mnie, raz na mojego brata.

-Harry ma bardzo ciekawą nowinę – powiedziałam z uśmiechem

-Taak.. Dostałem się do Xfactora.. – powiedział nieśmiało szatyn jedząc swoją porcję lodów.

-Wow! Gratulacje!! – Tonie zerwała się i przytuliła Harrego

On zarumienił się tylko i wrócił do jedzenia lodów.

-No.. – powiedziałam i poprawiłam koszulkę. Widziałam że oboje są skrępowani.- Co dzisiaj robimy?

-Ja umówiłem się z Ryanem – powiedział wymijająco mój brat

-A my? – spojrzałam na Tonie

-Możemy iść do skateparku.. – wzruszyła ramionami

-Oo.. – zatarłam ręce – pewnie tam będzie Stan.. – uśmiechnęłam się mimowolnie.

-Możecie sobie darować przy mnie te babskie pogawędki? – skrzywił się Harry

-Przepraszam? – odpowiedziałam na pytanie pytaniem – Ja chociaż interesuję się płcią przeciwną..

-Znowu zaczynasz? Nie potrzebuję dziewczyny..

Tonie zrobiła smutną minę i udała że patrzy w innym kierunku i nas nie słucha.

Znów nastała krępująca cisza. Każdy zatopił się w swoim pucharku lodów i rozmyślał o swoich sprawach.

Ja wyobrażałam sobie swój idealny związek ze Stanem. On wysoki szatyn z grzywką opadającą mu na czoło, z deskorolką jeżdżący wokół mnie - Średniego wzrostu, szatynki z burzą loków i zielonymi oczami i krzywymi nogami..  – druga część wyobrażenia niekoniecznie mi podpasowała.

Ocknęłam się gdy Tonie zaczęła do mnie mówić.

-…Idziemy? – spojrzała na mnie. Harry już się zbierał

-Co? – rozejrzałam się –aa.. tak, tak idziemy. – podniosłam się – Harry jedziesz jeszcze do domu?

-Mhm..- mruknął grzebiąc w komórce

-To weź mi to – podałam mu kilka papierowych torebek z moimi zakupami.

-Okeeej – przeciągnął i pomachał nam na pożegnanie. Po chwili zniknął za rogiem.

-Jezu… twój brat jest idealny… - powiedziała Tonie wdychając głośno

-Jakbyś miała z nim spędzić cały dzień miałabyś ochotę go zabić.

 -No ale i tak go kochasz..

-To mój brat! Nie chłopak, halo! – pomachałam jej ręką przed oczami

-No w sumie.. – zmarszczyła nos. – Ej wiesz że jak bym z nim była to byłybyśmy rodziną?

-Ty dla mnie i tak jesteś jak siostra… - przytuliłam ją

-aawww! – mruknęła

Zebrałyśmy się i poszłyśmy do wcześniej wspomnianego skateparku. Wyjątkowo słoneczna pogoda zachęciła spore grono chłopaków do wyjścia na dwór.

W oczy rzucił mi się jeden. W fioletowej czapce – Stan.

Tonie szturchnęła mnie i uśmiechnęła się.

-Idź do niego – popchnęła mnie lekko.

-Chyba zgłupiałaś – popukałam się palcem w czoło.

-Kiedy w końcu do niego zagadasz? Podkochujesz się w nim od roku..

-Jak przyjdzie na to czas.

-Nigdy cię nie zrozumiem… - wywróciła oczami.

Szłyśmy dalej rozmawiając o Stanie gdy usłyszałam że ktoś mnie woła.

-Carmen! – krzyczał ktoś – Ej! Styles!

Odwróciłam się i zobaczyłam zbliżającego się do mnie chłopaka na deskorolce.

Zaniemówiłam.

-Wypadły ci – podał mi klucze Stan

-Dz-dzięki – uśmiechnęłam się

-Spoko – odwzajemnił uśmiech i odjechał.

Czułam że byłam cała czerwona na twarzy. Tonie przykucnęła trzymając się za brzuch.

-Jakbyś widziała teraz swoją minę! – dusiła się śmiechem.

-Spadaj! – popchnęłam ją lekko i poszłam dalej nie zwracając na nią uwagi.