Rozdział szósty

-No opowiadaj jak było?! – Tonie latała wokół mnie

-Normalnie. – wywróciłam oczami – byliśmy na pizzy, pogadaliśmy – wzruszyłam ramionami

-I ty to mówisz tak bez emocji?! – Brunetka usiadła naprzeciwko mnie i wpatrywała się we mnie

-ŻARTUJĘ! Było cudownie! – pisnęłam nagle

-wiedziałam – klepnęła mnie lekko w ramię – pocałował cię chociaż?

-Nie.. – skrzywiłam się

-No weź… - zmarszczyła nos – może nie należy do takich, którzy całują się na pierwszej randce..

-Tak to sobie tłumaczmy  - zaśmiałam się

Siedziałyśmy, gadałyśmy. Czas nas nie interesował. W końcu były wakacje!

Gdy rozdzwoniła się moja komórka na drugim końcu pokoju włączył mi się tryb nindża i w sekundę znalazłam się pod telefonem podłączonym do kontaktu.

-Halo? – zapytałam siadając na pufie

-Hej piękna! – usłyszałam męski głos

-Drogi Amigo nie rozpoznaję twego wotum, kimże jesteś?

-Zayn. – usłyszałam krótką odpowiedź

-Aa. – powiedziałam zdziwiona – Cześć – skrzywiłam się lekko

Tonie wyczuła że jestem zdziwiona i nagle znalazła się obok mnie nasłuchując głosu z telefonu.

-Jak ci mija wieczór? – zapytał chłopak

-Leniwie – uśmiechnęłam się sama do siebie

-Mam nadzieje że w sobotę wpadniesz na live?

-No pewnie że będę. Muszę wspierać brata!

-I jego zespół

Wywróciłam oczami i oparłam się o ścianę, gdyż zorientowałam się że to nie będzie krótka rozmowa.

         Podniosłam leniwie powieki i rozejrzałam się po pokoju. Coś mi nie pasowało.

-Tonie coś ty tu wykombinowała?! – krzyknęłam patrząc na  pokój, gdzie były cztery wielkie bukiety żółtych róż.

-Co? – podniosła leniwie głowę znad poduszki

-Co tu robią te kwiaty?!

-Skąd ja mam wiedzieć.. – powiedziała po czym prawdopodobnie znów zasnęła.

Podniosłam się i podeszłam do jednego z bukietów. Nie było przy nich żadnej karteczki. Nic.

Wyleciałam jak torpeda z pokoju i zbiegłam po schodach.

-Maaaamo! Co to za kwiaty u mnie w pokoju?! – zapytałam z oburzeniem

-Kurier je przyniósł o  siódmej rano. A że były do ciebie to ci je tam wstawiłam.

Zdezorientowana wróciłam do swej komnaty i usiadłam na łóżku.

Albo ktoś musi mnie dobrze znać, albo mieć niezłego fuksa co do rodzaju kwiatów.

Nienawidzę czerwonych róż. Za to kocham żółte.

To podejrzane. Bo wie o tym tylko Harry, Tonie i moja mama.

-Ty a może to Zayn. – wymamrotała Tonie.

Czerwona dioda w głowie zamrugała.

Złapałam za komórkę i zadzwoniłam do Harrego.

-No siostra masz wyczucie bo akurat mamy przerwę w próbach!

-Cześć..

-No siema, siema. Co chciałaś?

-Mam jedno pytanie. Czy mówiłeś komuś jakie kwiaty lubię?

-Eee.. dziwne pytanie. Ale no tak. Zayn się pytał. A co?

-A nic. Przeprowadzam śledztwo i zdecydowanie dzięki tobie nastąpi postęp. Pa! – rozłączyłam się.

Co ten cieć ma na celu?! Wydzwania do mnie, wysyła kwiaty..

Podeszłam do lustra.

Jak ja mogę mu się podobać.. Nijak kręcone włosy, dziwna twarz i krzywe nogi…

-Ty co robisz? – Tonie usiadła na fotelu obok mnie.

-Patrzę na siebie.

-No to zgadłam. A w jakim celu?

-Czy ja mogę się podobać chłopakowi?

-Wiesz. Każda potwora ma swego amatora. Czy jakoś tak to było.

-Dzięki – spojrzałam na nią krzywo

-No żartuję przecież.. – zaśmiała się – Jesteś ładną dziewczyną. Nie wiem co masz do siebie..

-Dużo..

-A co cię tak nagle wzięło?

-Bo to – wskazałam na kwiaty – od Zayna

-Tego typa co wczoraj z nim 2 godziny gadałaś?

-Mhm..

-Coś tu kwiczy. Coś z tego będzie.. – zaklaskała brunetka

-Zaczęło mi się układać ze Stanem! Niech spada..

-Ej a może on będzie lepszy? Obie byśmy miały chłopaków z jednego zespołu! – uśmiechnęła się

-Antonie?! Ja o czymś nie wiem? – podniosłam lewą brew

-Nie, nie nic z tych rzeczy. Ja po prostu patrzę w przyszłość – wystawiła język.

         Jedziemy właśnie na kolejnego live’a Harrego. Dzisiaj Tonie nie mogła jechać z nami bo miała rodzinne spotkanie, ale obiecała że będzie oglądać „One Direction” w telewizji.

Gdy wysiadłam z samochodu zobaczyłam biegnącego do nas Harrego.

-Witam rodzinkę! – ryknął gdy był z 10 metrów przed nami

-Witaj bracie – przytuliłam go gdy dobiegł

-A ty się lepiej pilnuj bo Zayn się na Ciebie czai – powiedział mi do ucha

Klepnęłam go w ramię i odsunęłam się od niego.

Rozejrzałam się dookoła. Pełno samochodów i rodzin witających się z uczestnikami programu. W oddali zobaczyłam bruneta przytulającego małą dziewczynkę o takim samym kolorze włosów.

-Osz kurw.. – syknęłam i schowałam się za samochód

-On i tak cię dorwie – wyśmiał mnie lokacz

Harry podał nam wejściówki i ruszyliśmy by zająć swoje miejsca.

Do rozpoczęcia show zostały 2 godziny. Teraz miała się odbyć próba generalna itp.

Wszyscy artyści po kolei wykonywali swoje piosenki. Gdy nadeszła pora na One Direction i cała piątka pojawiła się na scenie Harry wskazał palcem na mnie i powiedział coś do Zayna. Ja złapałam buraka i odwróciłam swój wzrok od sceny.

Co chwila spoglądałam nieśmiało w jego kierunku. Wpatrywał się we mnie jak w jakiś obrazek. Przejrzałam się w ekranie komórki. Wyglądałam normalnie..

         W ogromnym studiu rozbrzmiały pierwsze bity „My life would suck without you” Kelly Clarkson.

Ciemną scenę oświetliło pięć reflektorów rozpraszających swoje światło na chłopaczków stojących przy statywach i czekających na to kiedy mogą zacząć śpiewać.

Od lewej: Blondyn – o ile się nie mylę Niall. Ubrany w niebieską koszulkę i czarne spodnie. Później ten nieszczęsny Zayn, na którego nie miałam ochoty patrzeć. Na środku chłopak z grzywą Biebera, nie pamiętam jak ma na imię. Następnie mój Brat i… znów nie pamiętam jak ten chłopak się nazywa. Wiem że Harry się z nim przyjaźni.

Pierwszy śpiewał a’la Bieber. Tak jak ostatnio. Później wszyscy śpiewali refren. Dzisiaj wychodziło im to dużo lepiej.

Występ już prawie mi się podobał. Dalej mnie nie zachwycili. I szczerze wątpię że to w najbliższym czasie nastąpi.

Później były jeszcze trzy występy. Po nich głosowanie.

Wysłałam chyba z 40 sms-ów. Linie zostały zamknięte.

Teraz tylko czekać na wyniki….

Po dłuższej chwili napięcia okazało się że przeszli dalej.

Po zakończeniu telewizyjnej części show mogliśmy się udać na backstage i porozmawiać z Harrym.

         -Dzisiaj było o niebo lepiej.. – przytuliłam brata.

Zza niego wyłonił się brunet, którego unikałam tego dnia jak ognia.

-Cześć Carmen! – przywitał się

-Heej… - powiedziałam bez entuzjazmu

-Podobały ci się kwiaty?

-Czyli to twoja sprawka? – wywróciłam oczami

-Czyli się nie podobały? – zapytał przejęty

-Tego nie powiedziałam.

Mój brat obserwował tę całą sytuację z dość.. dziwną mina.

-O co tu w ogóle chodzi?! – nagle nam przerwał

-Bo.. Twoja siostra mi się podoba.. – Zayn przygryzł wargę.

Zcięło mnie.